Jak to na Alaskę się wybrałem!

Podróże 23 maja 2012

Bardzo dużo osób pytało mnie o wyjazd na Alaskę. Pytania dotyczyły organizacji wyjazdu, pracy tam itp. Zatem: na Alaskę wybrałem się 3 lata temu i to w zasadzie była moja pierwsza duża podróż. Ostatnio przeglądałem zdjęcia z wyjazdu, wspominałem najlepsze chwile i postanowiłem, że napiszę artykuł, który rozwieje wątpliwości niektórych odnośnie Alaski.

Jak to wszystko się zaczęło?

Zaczęło się od filmu Into the wild. Obejrzeliśmy go z Góreckim (Góreckiego poznaliście już z podróży do Maroka i Paryża) i zapragnęliśmy pojechać na Alaskę. Nie wiem, jak to się dzieje, ale czasem działa jakaś magiczna moc, która podsuwa nam różne okazje. Kilka tygodni po obejrzeniu filmu pojawiła się możliwość pojechania do pracy właśnie tam! Górecki spotkał się ze swoją koleżanką w Bielsku – Białej, która wybierała się na Alaskę. Zasięgnął języka, dowiedział się wszystkiego, co potrzeba, przyjechał do Krakowa i kilka dni później zaczynaliśmy już załatwiać formalności. Ja przy tym srałem ze strachu, bo po pierwsze – nie czułem się na siłach z angielskim, po drugie – pierwszy raz w życiu miałem lecieć samolotem pasażerskim i to tak daleko, a do tego 10 stref czasowych i po trzecie – zadawałem sobie pytanie „A co, jak nie dostanę wizy…?”.

Formalności i koszta

Zacznę od tej mniej przyjemnej części czyli spraw, które trzeba koniecznie załatwić. Nie było to bardzo skomplikowane, ponieważ wybierałem się na program Work and Travel dla studentów i we wszystkich sprawach organizacyjnych pomagało mi biuro The Best Way, które organizuje tego typu wyjazdy. Dziewczyny, które tam pracują pomogły mi niesamowicie (zwłaszcza podczas następnego drugiego wyjazdu do USA do Bostonu). Bardzo miło wspominam współpracę. Do tego wszystko 100% przez Internet – ani razu nie byłem w biurze na miejscu : )

Wracając do papierologii – wypełnia się durny formularz wizowy, w którym trzeba zapewnić, że nie planuje się na terenie USA prowadzić działań terrorystycznych (sic!), konstruować bomb atomowych i biologicznych (!!), trzeba podać nazwę klanu i plemienia… Potem wszystko wysyła się do biura, a następnie idzie się do konsulatu na rozmowę.Powiem szczerze, że miałem niesamowitą adrenalinę przed rozmową. Zainwestowałem w ten wyjazd sporo pieniędzy (o tym za chwilę) i gdyby się okazało, że nie dostanę wizy, to nie wiem co zrobiłbym z sobą : ) Stres był niepotrzebny, bo poszedłem, pogadałem 2 minuty przy okienku o przysłowiowm niczym i dostałem wizę (co ciekawe, gdy jechałem potem drugi raz nawet nie musiałem się fatygować do konsulatu i wysłałem jedynie paszport kurierem). Wizę otrzymuje się na pół roku – z pozwoleniem na pracę chyba na 4 miesiące. Da się jednak na miejscu pokombinować tak, żeby przedłużyć swój pobyt.

Jeżeli chodzi o samą pracę, to wszystko zapewniło mi biuro Work and Travel. Musiałem jedynie podpisać kontrakt, który dawał mi 8$ za godzinę i 12 za$ za nadgodziny. Pracodawca zapewniał darmowy nocleg (stara szopa) i wyżywienie (bardzo dobre żarło).

Jeżeli chodzi o koszta, to nie jest wesoło. Całość kosztowała mnie około 4 tys. zł (wiza + udział w programie + ubezpieczenie + opłaty dodatkowe) i bilet lotniczy 3 tys. zł. Zdecydowałem się jednak na wyjazd, bo czytałem opinie, że na miejscu jest dużo pracy. Czy tak było?

To zależy. Ponoć trafiliśmy na słaby sezon, co potwierdzały osoby z Polski, które wybierały się tam któryś raz z kolei. Przez miesiąc pracy zarobiłem prawie 3500$, czyli wyjazd zwrócił się. Zobaczyłem też, co chciałem i przeżyłem to, czego pragnąłem. Sezon chyba naprawdę był słaby, bo drugą fabrykę, do której też można było pojechać, zamknęli i ludzie po 2 tygodniach stracili pracę. Całe szczęście mnie to nie spotkało. To była jedna z największych przygód w życiu!

O miejscu słów kilka

Wyobraźcie sobie, że siedzicie w małej pakamerce obok pasa startowego i czekacie na samolot. Za chwilę przychodzi ktoś z obsługi i mówi, że możemy iść. Podnosimy plecaki i wychodzimy na zewnątrz. Na krótkim pasie startowym stoi mały samolot transportowy. Podchodzimy do niego w trójkę, witamy się z pilotami i wsiadamy z nimi do kabiny! Za chwilę startujemy! Sierdzimy tuż obok nich, rozmawiamy przez mikrofon i słuchamy ich historii poprzez słuchawki na uszach. Oglądamy góry, które są pod nami. Po lewej stronie widać Ocean Spokojny. Czyż to nie niesamowita przygoda?!

Po około godzinie lądujemy w… Twin Hills – małej wiosce praktycznie odciętej od świata. W promieniu kilkudziesięciu kilometrów jest pustka. Wyskakuję z samolotu na zieloną trawę i co widzę? Stary, zdezelowany pickup! Dziecięce marzenie zaraz się zrealizuje! Do fabryki, w której pracuję mamy jeszcze kilka kilometrów i pokonamy je właśnie typ pickupem. Wskakuję na pakę, rzucam plecak w róg, siadam obok i za chwile ruszamy po żwirowej, wyboistej drodze, która daje trochę popalić, w dodatku obok jest dziurawy zbiornik paliwa i benzyna pryska na boki, ale jest pięknie. Dojeżdżamy do Oceanu Spokojnego i jedziemy wzdłuż niego po kamienistej plaży. Świeci słońce, wiatr wieje w oczy, a ja niemalże krzyczę ze szczęścia! Czy to nie niesamowita przygoda?!

Na miejscu wylewają na mnie wiadro zimnej wody. Mieszkamy w drewnianej ruderze, a na miejscu oprócz hali produkcyjnej i doków nie ma nic. I uwaga – sensacja. Na terenie panuje prohibicja – nie uświadczysz nawet butelki piwa, a pół litra wódki na czarno kosztuje ponad 100$ . Oczywiście co sprytniejsi Polacy przyjeżdżający kolejny raz przywożą alkohol i przeprowadzają transakcję z Eskimosami. Business is business.

O pracy słów kilka

Przez pierwsze dni szło lekko. Praca nie była ciężka pod względem fizycznym, ale jak każda praca wykonywana przez długi czas – po prostu męczyła. Po około półtora tygodnia zaczęła się prawdziwa akcja – praca po kilkanaście godzin na dobę (zazwyczaj koło 16 h, rekord to 19 h), spanie w każdej wolnej chwili. Organizm rozregulował się i nie było „nocy i dnia”. Z resztą, praktycznie nie było nocy. Zachód słońca łączył się ze wschodem. Często, gdy kończyliśmy swoją zmianę np. o 6 rano, czekaliśmy na śniadanie patrząc na wschód i popijając kakao z torebki!

I właśnie to było takie piękne! Człowiek nie myślał o Internecie i o całym świecie. Raz na kilka dni dzwoniłem tylko do domu informując wszystkich, że żyje. O Internecie można było zapomnieć. Dostępny był jeden komputer dla kilkudziesięciu pracujących, a jedna strona wczytywała się parę minut. Zanim otworzyłem maila, to już musiałem go wyłączyć, bo ktoś marudził, że za długo siedzę…

Jak wyglądała praca? Była prosta i nie wymagała myślenia. Dostępne były różne stanowiska, które ja często zmieniałem, żeby nie popaść w totalną rutynę. Przykładowo stało się przy taśmie i sprawdzało wszystkie lecące ryby. Jeżeli była jakaś rana, to przerzucało się ją do innego koszyka. Kolejne stanowisko – układanie tych ryb na paletach. Inne stanowisko – pakowanie tych w paletach – już zamrożonych do pudełek. Dodatkowo udało mi się załapać do pracy w dokach, gdzie odbieraliśmy ładunek z kutrów. Od czasu do czasu można było popracować w Ice-housie – specjalnym pomieszczeniu, gdzie skraplająca się woda zamarzała i tworzyła lód. Cała filozofia polegała na tym, że trzeba było wejść z kilofem i łopatami i następnie kruszyć lód wrzucając go do specjalnego wiertła. Wszystko po to, żeby ryby się nie popsuły czekając na odcięcie głowy.

Teraz chwila o pracownikach – pracowali tam polscy studenci, Eskimosi z Alaski, kilka osób z Meksyku i paru Amerykanów. Zazwyczaj jacyś wywrotowcy – świeżo po więzieniu lub po prostu nie mający pomysłu na siebie. Mimo to – bardzo mili : )

Czy było warto?

Oj bardzo było warto. Co zobaczyłem, to moje i nikt mi tego nie zabierze.
Praca na Alasce „wyrobiła mój charakter”. Czym teraz jest praca przy komputerze, gdy jeszcze niedawno musiałem tyrać fizycznie po 16 godzin na dobę?
Sprawdziłem się. Zobaczyłem, jak mój organizm reaguje w sytuacji dużego zmęczenia, poczułem, jak to jest nie spać długi czas i zasypiać na stojąco.
Uwierzyłem mocniej w siebie. Zauważyłem, że tak naprawdę siła to nie mięśnie i pakowanie. To bardziej kwestia psychiki. Do tego dochodzi jeszcze jeden ważny aspekt – wytrzymałość i to ona daje największa siłę.
Nabrałem pewności siebie i zaufania do świata. Pojechałem i… przeżyłem, a miałem tyle obaw. Rozpoczęcie podróżowania „z grubej rury” bardzo pomogło mi przy kolejnych wyjazdach.
Utwierdziłem się w przekonaniu, że podróże i robienie rożnych dziwnych rzeczy, jak np. patroszenie łososi na Alasce to jest to, co kocham i chcę robić! : )
Co do samego łososia – w życiu nie jadłem tak dobrej ryby i chyba nigdy w życiu już nie zjem. Bo to była ryba ze szczyptą mojej ciężkiej pracy, przygody, adrenaliny, doprawiona niepewnością i ryzykiem, bo jedzona na drugim końcu świata.

Cóż… trzeba teraz robić kolejne niesamowite rzeczy. Właśnie planuje nową, niesamowitą podróż, o której dowiecie się w następnym wpisie : )