Sponiewierałem się jak świnia!

Adrenalina 25 września 2016

Błoto, woda, zmęczenie i tortury psychiczne – tak wyglądał mój udział w Runmageddonie w Myślenicach.

Zastanawiałem się, czy pisać relację z tego wydarzenia. Stwierdziłem jednak, że dawno już nie było na blogu nic biegowego i postanowiłem podzielić się z Wami moimi wrażeniami.

Runmageddon jest dość popularnym biegiem. Przyznam szczerze, że na początku trochę nim „gardziłem”. Myślałem sobie: Phi, co to za bieg na 12 km? Wielka mi rzecz! Później jednak zacząłem analizować to z innej strony: Organizatorzy robią dobrą robotę marketingową, więc dlaczego mam to krytykować?

W końcu zdecydowałem się wystartować i sprawdzić słynnego Runmageddona na własnej skórze. Zwłaszcza że bieg odbywał się w Myślenicach, a to rzut (moherowym) beretem od Krakowa.

Hajsy za bieg

Pierwsza rzecz: płatność. Bieg jest dość drogi, bo kosztuje 250 zł. Po starcie jednak uważam, że musi on tyle kosztować. Jego organizacja nie ogranicza się tylko do zablokowania kilku dróg i puszczenia biegaczy. Na trasie jest masa różnego rodzaju przeszkód, które często rozstawione są w miejscach, do których nie dojedzie się samochodem ot tak po prostu. W pełni więc akceptuję tę cenę.

Jednak czuję się też lekko oszukany. Przed biegiem znalazłem na Grouponie ofertę dla debiutantów w Runmageddonie: „Groupon 69 zł wart 100 zł na zakup pakietu startowego w biegu w 2016 roku”. Jak to rozumiecie? Bo ja zrozumiałem, że kupuję groupon za 69 zł, który umożliwia mi udział w biegu. Okazuje się, że nie do końca – i przy zapisach musiałem dopłacić jeszcze 149zł.

Oczywiście, moja wina. Mogłem doczytać, mogłem być uważny. W sumie nie miałem też z tym problemu (bo tak jak pisałem wyżej – akceptuję cenę biegu i rozumiem, że „za darmo nic nie dajo”), ale bardzo nie lubię dawać się zrobić w bambuko jakiemuś czarodziejowi od marketingu, który tak zmanipuluje tekstem, że człowiek sam nie wie, co kupuje.

Etap wodny

Tyle z nieprzyjemności. Przejdźmy do tego, co dobre – samego biegu. Naprawdę bardzo pozytywnie zaskoczyłem się Runmageddonem. Zostałem przetyrany, że hej!

Całość podzieliłbym na dwa etapy. Pierwszy: publiczny, gdzie mamy kibiców, jest fajnie i wesoło, a większość trasy odbywa się w potoku. Drugi: górski, gdzie biegło się albo w górę, albo w dół – tam każdy uczestnik został porządnie sponiewierany, a nawet w pewien sposób poniżony : )

Duża część pierwszego etapu odbywała się w rzece: raz w wodzie, raz na powierzchni. Biegłem więc praktycznie ciągle mokry. Co jakiś czas małe czołganie i wspinaczka. Dużo różnorodnych przeszkód i przyznam, że nie spodziewałem się, że tyle tego będzie. Do ciekawszych z nich należały:

Ściany do przeskakiwania. Różnej wysokości, na niektórych trzeba było sobie nawzajem pomagać.
Przeszkody wymagające gibkości, typu sznury do wspinaczki, drabinki. Tu radziłem sobie wyśmienicie. W końcu jestem człowiekiem małpą, więc szło bajecznie : )
Zjeżdżalnia – chyba najciekawsza przeszkoda. Wbijasz na górę, po czym jedziesz kilkadziesiąt metrów w dół, do wielkiego bajora z wodą/błotem. Super zabawa!
Kontener z lodowatą wodą. Wskakujesz, zanurzasz łeb i przepływasz na drugą stronę.
Czołganie. W cholerę czołgania – jak nie w błocie, to pod kolczastymi łańcuchami.

Etap górski

Koszmar zaczął się w drugim etapie, gdy zaczęło robić się pod górę. Z pragnienia zasychało mi w gardle, a „wodopoju” nie było widać na horyzoncie. Do tego co chwila byliśmy oszukiwani przez organizatorów, którzy podawali błędne dane na temat punktu odżywczego. „Jeszcze 5 minut” – mówili przy jednej przeszkodzie, a przy kolejnej słyszałeś: „Jeszcze 3km”. Pewnie było to celowe, żeby jeszcze bardziej nas styrać i pogrążyć. Jeśli tak, dobra robota – udało się!

Ostatecznie dobiegłem na szczyt, gdzie okazało się, że… skończyła się woda. I wiecie co? Było mi wszystko jedno! Poważnie, miałem już dosyć wszystkiego. Na szczęście z pomocą przyszedł mały punkt gastronomiczny przy wyciągu, który napełnił kilka butelek kranówką. Wziąłem parę łyków, nabrałem sił i pobiegłem w dół.

Od tego momentu włączyła mi się taka czysta sportowa złość. Cisnąłem w dół z myślą, że chcę jak najszybciej to zakończyć. Duża część tego etapu przebiegała przez potok, było więc ślisko i niebezpiecznie. Myślę, że cały Runmageddon jest dość „ryzykowny” – bardzo łatwo o skręcenie kostki, jakieś złamanie, a nawet większe obrażenia, bo niektóre przeszkody wymagały wejścia na kilka metrów w górę. Biorąc pod uwagę zmęczenie, nie jest trudno o wypadek, więc trzeba być ciągle skoncentrowanym.

W tej części trasy było też w cholerę dużo błota. Przy niektórych przeszkodach wręcz trzeba było zatopić się w nim po nos! Włączyłem więc tryb „znieczulicy” – po prostu robiłem swoje i cisnąłem dalej.